Αρκετά παιδιά είναι απαιτητικά και θέλουν τα πράγματα να γίνονται όπως αυτά τα φαντάζονται. Πολλές φορές γίνονται εγωκεντρικά και δεν δέχονται το « όχι» σαν απάντηση στις απαιτήσεις τους. Εάν η προσωπικότητα του παιδιού είναι ισχυρή και νιώσει ότι υπάρχει « κενό εξουσίας» μπορεί να εκδηλώσει αυταρχικές τάσεις προσπαθώντας να έχει τον έλεγχο τόσο στο σχολείο όσο και στο οικογενειακό του περιβάλλον.

Μερικά σημάδια μίας τέτοιας προσωπικότητας είναι : 1) Όταν λέει στα άλλα παιδιά ότι λειτουργούν λάθος και πως ότι κάνουν δεν είναι σωστό. 2) ¨Όταν αδυνατεί να υπακούσει σε κανόνες και γι αυτό συνήθως έχει την τάση να δημιουργεί δικούς του. 3) Όταν διακόπτει συνέχεια γιατί δεν μπορεί να περιμένει την σειρά του για να μιλάει. 4) Όταν εστιάζεται αποκλειστικά και μόνο στο να κερδίζει μη μπορώντας να διαχειριστεί μία αποτυχία. 5) Όταν διαμαρτύρεται συνεχώς για τα ρούχα που φοράει ή για το φαγητό που τρώει. Το παιδί συνεχώς απαιτεί και οι γονείς απλά υποχωρούν. 6) Όταν δεν του αρέσει το σχολείο που πηγαίνει και οι γονείς υπακούουν στην επιθυμία του να αλλάξει σχολείο χωρίς να εξετάσουν αν υπάρχει σοβαρός λόγος. Όταν μεγαλώσουν τα παιδιά αυτά κατηγορούν τους άλλους για ότι άσχημο τους συμβαίνει και δεν αναλαμβάνουν καμία ευθύνη για τις πράξεις τους. Τα καλά νέα είναι ότι τα παιδιά αυτά είναι έξυπνα, δημιουργικά και προικισμένα. Τα άσχημα όμως νέα είναι ότι εφόσον μεγαλώνοντας συνεχίζουν να εκδηλώνουν την αυταρχική συμπεριφορά τους, στο τέλος απομονώνονται κοινωνικά γιατί κανένας δεν τα ανέχεται.

Όλοι θέλουμε να είμαστε σωστοί γονείς. Τι σημαίνει όμως αυτό; Είναι ένας στόχος που μπορούμε να πετύχουμε βασιζόμενοι απλά και μόνο στην αγάπη που νιώθουμε για το παιδί μας; Σαφώς και όχι γιατί η γονείκή διαπαιδαγώγηση  είναι μια συνεχής προσπάθεια να αναδείξουμε τις ικανότητες των παιδιών και πάνω από όλα να τα βοηθήσουμε να πιστέψουν στον εαυτό τους. Πρώτα από όλα οι γονείς θα πρέπει να αντιληφθούν ότι αποτελούν θετικό ή αρνητικό πρότυπο για τα παιδιά τους, τα οποία μαθαίνουν να λύνουν τα προβλήματα τους και  να αναπτύσσουν συμπεριφορές παρατηρώντας τους γονείς τους.

Όλα τα ζευγάρια ζώντας το παραμύθι της αγάπης και του ρομάντζου δεν επιθυμούν τίποτα περισσότερο από ένα ευτυχισμένο γάμο. Οι περισσότεροι πιστεύουν ότι η σχέση τους είναι διαφορετική από όλες τις άλλες και μοναδική και ότι η βαθιά τους αγάπη θα μείνει ζωντανή για πάντα. Όμως, αργά ή γρήγορα τα πολλά ζευγάρια νοιώθουν απροετοίμαστα να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα και τις εντάσεις που δημιουργούνται στο γάμο ή σε μία σχέση. Νοιώθουν απογοητευμένοι, ανήσυχοι, πληγωμένοι χωρίς να μπορούν να καταλάβουν ακριβώς ποιο είναι το πρόβλημα και καθώς η σχέση τους βουλιάζει, αρχίζουν να πιστεύουν ότι ο γάμος τους ήταν λάθος. Φαντάζει παράξενο γιατί τόσοι γάμοι καταρρέουν ενώ υπάρχουν δυνάμεις που μπορούν να κρατήσουν ένα ζευγάρι μαζί. Η αγάπη είναι ασφαλώς μία από τις πιο δυνατές εμπειρίες που βιώνουν οι άνθρωποι. Εάν προστεθούν και τα άλλα στοιχεία μίας σχέσης όπως η συντροφικότητα, αποδοχή, στήριξη, απόκτηση παιδιών, είναι άξιο απορίας πως αυτοί οι ισχυροί δεσμοί δεν θωρακίζουν την σχέση.