Γονιός δεν γεννιέσαι αλλά γίνεσαι. Είναι ίσως ο πιο δύσκολος ρόλος γιατί δε διδάσκεται και το μόνο μας εφόδιο είναι το ένστικτό μας να φροντίσουμε και να προστατεύσουμε τους απογόνους μας με καθοριστική επίδραση τις περισσότερες φορές το μοντέλο των δικών μας σχέσεων με τους γονείς μας. Τα παιδιά για να είναι ευτυχισμένα χρειάζονται αγάπη, συναισθηματική ασφάλεια, συνέπεια, διάλογο και εμπιστοσύνη. Σημαντική προϋπόθεση για να εξελιχθούμε σαν γονείς είναι να εστιάσουμε πρώτα από όλα στη βελτίωση και εξέλιξη του δικού μας εαυτού. Χάνουμε το στόχο αν δε προσπαθήσουμε πρώτα να κατανοήσουμε τον εαυτό μας και τις δικές μας συμπεριφορές. Πολλές φορές τα παιδιά είναι η αφορμή να ξυπνήσουν μέσα μας επώδυνα συναισθήματα της παιδικής μας ηλικίας τα οποία είχαμε θάψει βαθιά. Θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε αυτές τις τραυματικές εμπειρίες διότι αν δεν καταλάβουμε τι συνέβη στη παιδική μας ηλικία δεν θα μπορέσουμε να γίνουμε οι αποτελεσματικοί γονείς που επιθυμούμε. Για παράδειγμα αν συνειδητοποιήσουμε ότι η επικριτικότητα μας οφείλεται στο τρόπο που οι δικοί μας γονείς μας μεγάλωσαν και ότι κάνουμε προβολή των δικών μας εμπειριών στα παιδιά μας θα έχουμε περισσότερη κατανόηση, θα είμαστε λιγότερο αυστηροί με τα παιδιά και έτσι ο δεσμός μας θα γίνει πιο ουσιαστικός.

Οι γονείς έχουν τεράστια ευθύνη στο να μεγαλώσουν τα παιδιά τους κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Τι σημαίνει όμως «καλός γονιός»; Καλός γονιός σε γενικές γραμμές είναι αυτός που δημιουργεί για το παιδί του ένα σταθερό, προστατευτικό, οικογενειακό περιβάλλον. Είναι ένα θετικό πρότυπο και συμμετέχει με υγιή τρόπο στη ζωή του παιδιού του. Οι γονείς είναι υπεύθυνοι για την εξέλιξη των παιδιών τους. Οφείλουν να τους διαπαιδαγωγήσουν με σωστές αρχές και αξίες , να θέτουν όρια και να συμβάλουν στη διαμόρφωση της προσωπικότητας των παιδιών τους με διάλογο και σεβασμό στις επιθυμίες τους.

Το διαζύγιο είναι ένα επώδυνο γεγονός για τα παιδιά οποιασδήποτε ηλικίας γιατί η ζωή τους ανατρέπεται τελείως και το μέλλον φαντάζει αβέβαιο επειδή οι δυο πιο σημαντικοί άνθρωποι της ζωή τους αποφάσισαν να ακολουθήσουν χωριστούς δρόμους. Τα κυρίαρχα συναισθήματα που τους προκαλεί μπορεί είναι φόβος, θυμός , έντονη θλίψη και ενοχές. Φοβούνται γιατί νιώθουν ότι θα ανατραπεί η ζωή τους και ότι οι γονείς τους εφόσον θα ζουν χωριστά δεν θα μπορούν να τους φροντίζουν όπως παλιά. Ο θυμός τους προέρχεται από την αντίληψη ότι δεν έχουν καμία δύναμη για να ανατρέψουν το γεγονός και η έντονη θλίψη επειδή συνειδητοποιούν ότι η οικογένεια τους όπως την ήξεραν μέχρι τώρα έχει « χαθεί». Μπορεί ακόμα να νιώθουν και ενοχές γιατί θεωρούν τον εαυτό τους υπεύθυνο για τα προβλήματα της οικογένειας.