Όλοι μας σε κάποια φάση της ζωής μας επιθυμούμε την αποδοχή των άλλων.Eιδικότερα στη παιδική αλλά και στη εφηβική μας ηλικία επιδιώκουμε την επιβράβευση από τους γονείς τους δασκάλους αλλά και από τους φίλους μας.
Όμως θα πρέπει να διαχωρίσουμε το υγιές συναίσθημα της αναγνώρισης από τον οικογενειακό και κοινωνικό μας περίγυρο από την ανάγκη για αποδοχή που λειτουργεί σαν ένα« επικίνδυνο ναρκωτικό »και καταστρέφει τη ζωή και την εξέλιξη του ατόμου.
Όταν διακαώς επιθυμούμε την επιβράβευση των άλλων καταλήγουμε στο να ζούμε μια ζωή που δεν επιθυμούμε αλλά μια ζωή που διαμορφώνεται από τις επιλογές των άλλων. Εγκαταλείπουμε τους στόχους και τα όνειρά μας γιατί κυνηγάμε την ολοκλήρωση του εαυτού μας από εξωτερικούς παράγοντες και όχι από τις πραγματικές μας ανάγκες.