Από πολύ νωρίς γαλουχούμαστε με την πεποίθηση ότι η προσωπική μας αξία είναι στενά συνδεδεμένη με την ικανότητα μας να βρούμε ένα σύντροφο, ότι ο γάμος είναι η πιο σπουδαία σχέση στη ζωή μας και επομένως δεν θα ήμαστε πλήρεις αν δεν βρούμε το άλλο μας μισό. Επομένως είναι απολύτως κατανοητό γιατί πολλοί άνθρωποι λόγο και της ψυχολογικής πίεσης που υφίστανται από το στενό οικογενειακό και φιλικό τους περιβάλλον αγχώνονται με την ιδέα της « αποκατάστασης» και καταλήγουν να επιλέγουν συντρόφους οι οποίοι είναι κατώτεροι από αυτούς που πραγματικά τους αξίζουν. Τα άτομα που είναι μόνα , ιδιαίτερα μετά από κάποια ηλικία νιώθουν άβολα στις κοινωνικές τους συναναστροφές, όταν μάλιστα ο περίγυρος τους συνεχώς τούς υπενθυμίζει ότι « το βιολογικό τους ρολόι έχει χτυπήσει» με αποτέλεσμα να δεσμεύονται παρορμητικά σε μια σχέση χωρίς καθόλου να συνειδητοποιούν αν είναι το δικό τους θέλω ή επιταγή των άλλων. Ένα από τα πιο πολύπλοκα και οδυνηρά διλλήματα που καλούνται να αντιμετωπίσουν τόσο οι γυναίκες όσο και οι άνδρες είναι αν είναι προτιμότερο να είναι μόνοι ή να δεσμευτούν σε μια σχέση από ανάγκη.

Όλα τα ζευγάρια ζώντας το παραμύθι της αγάπης και του ρομάντζου δεν επιθυμούν τίποτα περισσότερο από ένα ευτυχισμένο γάμο. Οι περισσότεροι πιστεύουν ότι η σχέση τους είναι διαφορετική από όλες τις άλλες και μοναδική και ότι η βαθιά τους αγάπη θα μείνει ζωντανή για πάντα. Όμως, αργά ή γρήγορα τα πολλά ζευγάρια νοιώθουν απροετοίμαστα να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα και τις εντάσεις που δημιουργούνται στο γάμο ή σε μία σχέση. Νοιώθουν απογοητευμένοι, ανήσυχοι, πληγωμένοι χωρίς να μπορούν να καταλάβουν ακριβώς ποιο είναι το πρόβλημα και καθώς η σχέση τους βουλιάζει, αρχίζουν να πιστεύουν ότι ο γάμος τους ήταν λάθος. Φαντάζει παράξενο γιατί τόσοι γάμοι καταρρέουν ενώ υπάρχουν δυνάμεις που μπορούν να κρατήσουν ένα ζευγάρι μαζί. Η αγάπη είναι ασφαλώς μία από τις πιο δυνατές εμπειρίες που βιώνουν οι άνθρωποι. Εάν προστεθούν και τα άλλα στοιχεία μίας σχέσης όπως η συντροφικότητα, αποδοχή, στήριξη, απόκτηση παιδιών, είναι άξιο απορίας πως αυτοί οι ισχυροί δεσμοί δεν θωρακίζουν την σχέση.

Νευρική Ανορεξία 

Ενώ η ονομασία «νευρική ανορεξία» παραπέμπει σε έλλειψη ή μείωση της όρεξης σύμφωνα με την κυριολεκτική σημασία του όρου , στην πραγματικότητα είναι η άρνηση του ατόμου να τραφεί με τις απαραίτητες ημερήσιες θερμίδες από φόβο μήπως παχύνει. Οι πάσχοντες από νευρική ανορεξία έχουν το αίσθημα της πείνας αλλά αρνούνται να ικανοποιήσουν την ανάγκη τους αυτή σε φυσιολογικά επίπεδα. Πρόκειται για μια σοβαρή ψυχολογική διαταραχή καθώς ούτε το αίσθημα της πείνας, ούτε τυχόν προβλήματα υγείας μπορούν εύκολα να επηρεάζουν το άτομο να αλλάξει την εσφαλμένη πεποίθηση που έχει δημιουργήσει σχετικά με την εικόνα του σώματος. Η νευρική ανορεξία είναι μια αρκετά διαδεδομένη πάθηση που εμφανίζεται κυρίως στις γυναίκες του Δυτικού κόσμου. Είναι ενδεικτικό ότι η αναλογία με το αντρικό φύλλο είναι 9 προς 1. Εκδηλώνεται από την ηλικία των 10 έως 30 ετών με το μεγαλύτερο ποσοστό των ανορεκτικών(85%) να παρατηρείται μεταξύ της ηλικίας των 13 έως 20 ετών.